De laatste keer

De eerste keer dat ik in dit huis kwam, de eerste keer dat ik die enorme televisies zag en mijn minikamertje. Ik had hoofdpijn. Hoe voel ik me nu? Ben ik gegroeid het afgelopen half jaar? Of ben ik precies dezelfde maar kwam ik met hoofdpijn en ga ik met rugpijn?

De eerste keer dat ik de kindjes naar school bracht was heel anders dan de laatste keer. Het is mooi hoeveel je om mensen kunt gaan geven in een half jaar tijd, mensen die je niet eens zo heel goed kent maar die er op de één of andere manier toch altijd voor je waren. Mensen die ik nooit had ontmoet als ik hier niet heen zou zijn gegaan.

Gisteren was ik met Nicolas' moeder aan het praten (ja zo noem ik haar want ik wist haar echte naam niet) en ik zei dat ik zondag naar huis ga. Die middag toen ik Fama ging ophalen van school kwam ze naar me toe en zei ze dat ze het heel erg leuk vond dat ze me had ontmoet, ze bedankte me voor de gezellige gesprekjes en ze zei dat ik altijd welkom was bij hun thuis. Toen gaf ze me een klein cadeautje en een knuffel.
Als ik niet zo veel dingen in mijn handen had gehad was ik gaan huilen.

Vandaag was dan echt de laatste dag (Gillian moest werken, vandaar dat ze me donderdag al vaarwel zei). Mijn hoofd deed alsof vanochtend anders was dan andere ochtenden maar eigenlijk was hij precies hetzelfde: De meisjes waren soms een beetje stout, soms lief.

Vanmiddag toen ik de meisjes op ging halen van school moest ik dan echt afscheid nemen van de mensen die mij in die zes maanden hebben omringd. En met mensen bedoel ik eigenlijk alle mensen. Het is gewoon een heel dorp waarvan ik afscheid moet nemen, niet alleen de meisjes en Birte. Ik vind het gek dat ik alle papa's en mama's en alle kindjes niet meer zie.

Natuurlijk waren er wel een aantal mensen waar ik wat meer mee had dan deze 'figuranten'.
De juffrouw van Lisa bijvoorbeeld, mrs. Heath. Het is een geweldig mens en ik heb haar even bedankt voor alles, ik heb gezegd dat ik het leuk vond dat ik haar heb leren kennen. Ze zou me missen, zei ze. Ik heb nog niet eerder verteld dat ze mijn naam kende, maar dat deed ze dus. Ik draaide me om en moest een beetje huilen.

Er was ook een Japans vrouwtje die een straat van ons af woonde. Ik kletste altijd met haar, ze houdt ook van fotografie. Ze heeft hele schattige kindjes die op een gegeven moment ook hallo tegen me zeiden. Ik sprak haar al aan toen ik Lisa ophaalde, ze had niet verwacht dat ik zondag al weg ging. Het was jammer dat ze zich aan het haasten was, want ik had nauwelijks doei gezegd. Gelukkig kwam ik haar weer tegen toen ik Fama op ging halen. We hebben wat gekletst, ze heeft me haar naam gegeven zodat ik haar kan zoeken op Facebook (ja de moeders van tegenwoordig hebben allemaal Facebook) en na een knuffeltje zeiden we gedag.

Ook ging ik nog even gedag zeggen tegen Pia, de mama van Santi en Catalina. Santi en Cata zijn Lisa's en Fama's beste vriendje en vriendinnetje, ik ben er twee keer met ze op bezoek geweest. Hoewel ik ondanks dat nooit met Pia gepraat zou hebben was het toch zeker de moeite waard om fatsoenlijk afscheid van haar te nemen, ze was altijd heel aardig.

Als ik afscheid nemen van mensen die ik kende van af en toe korte gesprekjes al moeilijk vind, hoe moeilijk wordt het afscheid van de meisjes en Birte dan?
Om zeven uur ongeveer vroeg Birte of Fama boven wilde komen. Ze waren een tijdje weg en op een gegeven moment kwam Lisa héél sneaky (hihi!) een wit A4-tje halen. Ik had door dat ze iets voor mij aan het doen waren.
Even later kwam Lisa me vertellen: "It's not your birthday. We're gonna eat with Jantine!" En dat laatste bleef ze herhalen toen ze weghuppelde.
Ik mailde mama al: 'mam, volgens mij ga ik iets krijgen en ik denk ook dat we uit eten gaan.'
En ja hoor, even later kwamen ze beneden: we gingen uit eten. Ik trok gauw mijn (hele) mooie nieuwe top aan en mijn allstars, want al mijn andere schoenen had ik al ingepakt.
We gingen naar Wicky Warehouse, waar we in het begin ook een keertje zijn wezen eten (op een woensdag, jaja). Lekker gegeten en het was gewoon heel gezellig en toen gaven ze me natuurlijk de cadeautjes. Ik kreeg een heel leuk kaartje, chocolaatjes en twee boeken over fotografie. Ik vond het echt superlief en baalde er een beetje van dat ik mijn cadeautjes voor de meisjes nog niet ingepakt had en het kaartje nog niet geschreven had. Maar ik ga het morgen geven.

Het was raar om alles voor de laatste keer te doen, maar aan de andere kant vind ik het helemaal prima zo. Ik heb het zo vaak gedaan dat ik het misschien niet eens zo heel erg ga missen.
Ik ga de meisjes missen, de omgeving, Londen, het accentje om me heen, de charityshops, de ponden (die zijn veel mooier dan euro's) en zelfs mijn minikamertje (ik heb het er potverdikkie toch maar zes maanden in volgehouden!).

Daar ga ik maar mee afsluiten: I did it!
Het was niet helemaal niks om het te gaan doen, ik wist bij god niet wat ik moest gaan verwachten maar het is me gelukt. De zes maanden voelen als vier weken, eerlijk waar.

Maar ik heb veel gezien, veel leuke dingen gedaan en vooral ook veel geleerd.
Dus al met al: mijn avontuur is geslaagd!